Almere-herinnering aan: Arend Middelveldt

Wim van den Broek is neerlands bekendste triathlonspeaker. Omdat hij komt jaar voor de 25e keer in Almere (de enige hele triathlon in Nederland) speakert zet hij dagelijks een herinnering op facebook Deze week kwam dit bericht langs.

Almere-herinnering (159): Het wielrennen had Lance Armstrong, wij hadden Arend Middelveldt. Met dat verschil dat Arend goudeerlijk was en de strijd tegen kanker uiteindelijk wel verloor. Misschien wel de meest aimabele man, die ik ooit in mijn leven heb ontmoet. Soms verstond ik er geen hout van, als hij in het Drents tegen me aan stond te praten, maar dan zag ik aan die pretoogjes vanachter dat brilletje dat het goed bedoeld was.

Sterke Arend uit Drenthe, dan slaat mijn fantasie al snel op hol. Zie ik een sterke man, die hunebedden op zijn rug meesjouwt: zwemmend, fietsend en lopend. Dat had ik ook bij Heiko Oving, de Kojak van de triathlon. En ook een Drent. Heiko zie ik gelukkig nog elk jaar op de tribune in Almere, Arend helaas nooit meer. Arend was ook – ondanks de bril die hij droeg – voor mij Arendsoog. Onverschrokken, door het vuur gaand. Als recreant liep hij van Parijs naar zijn woonplaats Ruinerwold. 650 kilometer in een paar dagen. Het dorp stond op zijn kop. Weer later de fietsmonstertocht Noordkaap-Gibraltar. 6300 km. en Arend een van de zes finishers. De rest viel onderweg uitgeput van de fiets.

Hij begon al met triathlons voordat dit ‘broekie’ nog de mysteries van de Flevo nog moest ontdekken. En zou tien jaar trouw blijven meedoen. Tot in 1996. Een week na Almere wordt hij op fietstraining in Utrecht geschept door een roekeloze automobilist. Arend ligt op het AKU met zwaar nekletsel, moet maanden revalideren en mist tot overmaat van ramp de Elfstedentocht van 1997, waar hij als wedstrijdrijder aan mee had willen doen. In de jaren daarna ontbreekt hij logischerwijs op de Holland Triathlon. Maar in kleine wedstrijdjes in het noorden, fluistert hij me toe dat een terugkeer in Almere zijn grootste droom is. En als ik in 2002 onder embargo de deelnemerslijst ontvang, kan ik een lichte glimlach niet onderdrukken: Middelveldt staat erop. Hij gaat ’t gewoon doen. Van een andere niveau dan zes jaar eerder maar toch. Hij is er en finisht. En dat doet ie nog eens in 2003 en nog eens in 2004. In dat laatste jaar, inmiddels 60-plusser, mag ik hem zelfs naar het podium roepen. Heeft ie het gewoon geflikt, die meervoudig Almere/Lanzarote/Middelkerke-winnaar en vijfde eerder op Hawaii! Maar ja, dat was voor het ongeluk, waarbij hij op geen enkele wijze wrok koesterde richting chauffeur. Niet zeuren, maar doorgaand. Dat was zijn devies. In 2004 komt hij me grijnzend voorbij en toen verstond ik hem luid en duidelijk: ‘Had je niet gedacht he? Maar het is mijn laatste plak hoor, mijn laatst Almere zelfs.’

Insiders wisten al wel dat Arend ongeneeslijk ziek was, ja zelfs ten tijde van Almere 2004 al aan de chemokuren was begonnen. Hij moet gedacht hebben, ze namen me die Elfstedentocht al af in ’97, ze gaan me geen HT afnemen nu. Ook in de maanden daarna bleef hij op zoek naar het wondermiddel dat hem van die ellendige ziekte kon bevrijden. Helaas, in april 2005 overleed deze knokker pur sang. Daar vloog Arendsoog weg…..op zijn hunebed.

Het is april 2010. In de Rotterdam marathon finisht ene Jacco met een kunstbeen. Hij is de eerste Nederlander, die dat lukt. De man heeft een beentransplantatie ondergaan, maar dat belt hem niet om de marathon in iets meer dan 4 uur te voltooien. Commentaar bij de finish: mijn in 2005 overleden vader zou apetrots op me zijn geweest. De vader van Jacco is….Arend Roelof Middelveldt….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.