Een kerstverhaal in het Drents uit het boek: Een warme winter

Karstgedachte. In een klein dörpie in Drenthe was het bijna karst. De heufdmister van de plaotselijke Legere Schoele haar bedacht dat de kiender van groep acht dit jaor het kerstspel op 1e Kerstdag wal können verzörgen. Al weken van te veuren was de hiele klasse d’r slim drok met.
Eerst natuurlijk al met de rolverdieling: alle wichter wollen Maria wezen alle jongens Jozef. Over Maria was iederiene het al gauw iens: dat mus Fatima worden, een mooi Oosters uutziend wichie met grote bruune kiekers en lang donker haor.

Pieter wol graag Jozef worden. Maor dat was een beetien lastig bij Pieter, want hij kun niet zo goed leren. Pieter was wat ‘achterlijk’ zoas de luu dat vroeger zeeden. En de hiele lappen tekst die Jozef mus zeggen, nee, dat was veur Pieter niet weglegd. Maor mister kun het ok niet over zien hart verkriegen um Pieter ‘ezel’ te loaten speulen, dat was toch ok al wat…… Nao hiel wat gewik en geweeg waren ze d’r uut: Jeroen weur Jozef, twee wichter en ien jong weuren de wiezen, d’r was een groep herders en een groep engelen (dat waren netuurlijk de kiender die goed zingen kunnen…) en Pieter weur de herbergier.
Pieter huufde maor ien zin te onthollen: “Nee, d’r is gien plek in dizze harbarg, wij zit vol!” Mister dacht dat Pieter dat nog wal zul redden. En dat was ok zo. En wies dat Pieter was met zien rol! Hij was de herbergier!

In de weken daorna was de klas bijna elke dag wel even an’t rippeteren met het kerstspel. De kiender mussen thuus de rol uut de kop leren, de vassies weurden instudeerd en de zak met olle kleren kwam op de kop om te kieken of d’r nog herder-kleren waren. Pieter was een prachtige herbergier. Hij kreeg een kussen under zien jasse en een oale musse van zien opa op. En iedere keer bij ’t rippeteren was ‘t weer spannend of Pieter zien zin d’r beetie goed uutkreeg. Maor ja man, het gung iedere keer goed! Soms wat hakkelig, soms mus mister hum een beetie helpen, maor het kwam d’r altied uut:”Nee, d’r is gien plek in dizze harbarg, wij zit vol!”

En hoe dichter het bij de 1e karstdag kwam, hoe drokker de kiender in de klas weuren. En Pieter weur aal zenuwachtiger…. En toen was het eindelijk karstfeest. De karke zat ofgeladen vol en groep acht was hielemaol klaor veur het kerstspel. Maria en Jozef gungen met de ezel op pad, in de coulissen stunnen de herders en de engelen al te wachten en op het podium, achter de deur van de herberg in Bethlehem, stun Pieter. Pieter had het haost niet meer van de spanning. Mister stun in de coulissen, klaor um Pieter de tekst in ’t oor te flustern as hij het van de zenuwen niet meer wus. Jozef en Maria kwamen bij de harbarg en klopten an de deure. Pieter deu de deure lös en luusterde naor het verhaal van Jozef.

Jeroen en Fatima speulden heur rol vol overgave. Hartverscheurend vertelde Jeroen over de barre tocht vanuut Nazareth en over die arme Maria die ’t zo zwaor haar…..Fatima knipperde nog ies mit heur broene ogen en Pieter vergat ter plekke dat het maor een toneelstuk was. Hij kun de ellende van Jozef en Maria niet anzien, deu de deure wat wieder lös en zee: “Nou, kom’t d’r dan toch maor eem in……” Ie begriept met mekaar wal dat de dominee op dat karstfeest niet lang huufde te preken. De karstgedachte was wal duudelijk.

Auteur: Ada Waninge-Vrieswijk

Een gedachte over “Een kerstverhaal in het Drents uit het boek: Een warme winter

  • 18 december 2023 om 11:01
    Permalink

    Een prachtig ontroerend verhaal en de streektaal maakt het nog mooier!!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.