In memoriam: John Spin

Een ‘Pietje Bell’ met negen levens
Slechts 52 jaar mocht ie worden, en niet zijn broze gezondheid maar een noodlottig ongeval met zijn scootmobiel werd ex Ruinerwoldiger John Spin zaterdagavond uiteindelijk fataal. Vanuit De Wijk waar hij een gezellige avond had gehad met vrienden, was hij in het holst van de nacht onderweg naar IJhorst waar hij sinds enkele maanden woonde.

John was een kleurrijk figuur in de regio, en feitelijk de belichaming van een echte rocker met de bijbehorende levensstijl. Een soort van ‘Pietje Bell’. Opgegroeid aan de Dr. Larijweg in Ruinerwold met een oudere broer en zus en een jongere broer. Daarna vele jaren woonachtig in Meppel en de laatste maanden van zijn leven in IJhorst. ‘Je leeft maar een keer, en ik heb weekend tot maandagmorgen acht uur’ waren gevleugelde uitspraken van de man die hield van feesten, genieten en gezelligheid. John was een geboren optimist, die nooit klaagde over zijn gezondheid. En daar had hij misschien alle redenen voor. Al op jonge leeftijd lag hij veelvuldig in het Ziekenhuis. Vaak verbleef hij voor langere periodes in het Academisch ziekenhuis in Amsterdam ver weg van familie en vrienden. Misschien werd hij daarom wel een beetje extra vertroeteld door zijn ouders. En daar maakte John handig gebruik van. Hij was de eerste in Ruinerwold die met een fonkelnieuwe fiets met bananenzadel naar de school kwam. Om de blits te maken.

Enig bravoure kon hem niet worden ontzegd. Die keer dat John een wedstrijdje autoracen deed op de A28 met een voor hem onbekende automobilist pakte toch verkeerd uit. Met 180 km p/u werd John aan de kant gezet door een politieman in burger. En dat was zeker niet zijn laatste bekeuring voor te hard rijden. De ene naar de andere bon viel op de mat. Een bepaalde mate van roekeloosheid zat er altijd in bij hem. Hij leek soms te beschikken over negen levens. Er was altijd wel iets, maar het kwam ook altijd wel weer goed. John kon de anekdotes over zijn ongelukjes en stommiteiten altijd met een grote grijns op zijn gezicht vertellen. Als hij binnenkwam was er geheid weer wat te lachen. John kon overal en altijd een potje breken bij iedereen.

Zijn grootste hobby was toch gitaar spelen in een bandje met andere muzikanten. Begin jaren ‘90’ deed John mee met een jamsession bij jeugdsoos de Miete in Ruinerwold. Dit resulteerde in de band No Panic. En elke zaterdagmiddag werd er geoefend. De enorme speakerbox werd uit de VW Sirocco geladen en aangesloten. De versterker op tien en gaan. En al snel overstemden de gitaren de rest van de band. John genoot volop en was een groot fan van de boerenrockgroep Normaal. En bezocht alle concerten in de regio. En het duurde niet lang of hij kon ook alle nummers van deze band naspelen op gitaar.

Drie gitaristen bij No Panic werd iets teveel van het goede, en John werd manager. Dit deed hij met verve. Eens in de zoveel tijd werden alle regionale horecabedrijven bezocht om optredens te regelen voor de band. Samen met een van de bandleden werd gelijker tijd ook een soort van vergelijkend bier warenonderzoek gedaan. Aan het eind van de dag waren er dan een aantal boekingen geregeld. Bijvoorbeeld bij ‘de Lute’ in Ruinen. Waar No Panic zou optreden op zondagmiddag in het café. Het was hartje zomer en er kwam niemand. Het optreden werd uitgesteld naar de avond. En ondertussen vloeiden de alcoholische versnapering rijkelijk bij alle bandleden, inclusief de manager. Pas later op de avond toen het café vol stroomde werd er opgetreden. Taak van de manager was ook de gage afrekenen nadien. ‘Wat dacht ie er van, eem afrekenen zei John tegen ‘de Lute’. Waarop de kroegbaas de legendarische woorden sprak : ‘Afrekenen? Ik wul eem mit oe afrekenen’. Die avond moest er flink worden toegelegd op het optreden, en de bandgage ging nadien gelijk omhoog.

De voorliefde voor muziek van de band Normaal uitte zich in een door John opgerichte Normaal Coverband. En dat bleek uiteindelijk een doorslaand succes. Van kleine cafés, dorpshuizen naar grote dampende feesttenten met Gin Gedonder speelde John door het hele land. Overal werd de tent op de kop gezet. Op het podium staan met de gitaar om de nek daar genoot John het meeste van.
In het verleden werkte John bij Yarden Uitvaarzorg in drukkerij. Maar wegens zijn slechte gezondheid ging dat niet meer. Ook moest hij in het verleden een niertransplantatie ondergaan. Door rugklachten had hij moeite met lopen, daarom hadden zijn vrienden bij wijze van cadeau een scootmobiel voor hem aangeschaft zodat hij zich wat makkelijker kon verplaatsen. De laatste jaren was John nog een dag in de week aan het werk bij Drukkerij Spijkerman in Zuidwolde. Maar dat het leven niet oneindig is daar was ie zich terdege bewust van. ‘Geniet van het leven’ want het duurt maar even’ was van zijn motto En dat heeft ie zeker gedaan. John was een bijzonder man. In de ‘Rock and Roll hemel’ is ie vast al met open armen onthaald. Om in Normaal termen te blijven. John: ‘Ajuu de Mazzel – De lampen goat uut, de show is gedoan’.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.