Marcus Koetsier hangt schoenen aan de wilgen

Met pijn in het hart

Waar een heel seizoen angstvallig voor werd gevreesd is toch echt werkelijkheid geworden. In zijn 35e levensjaar heeft Marcus ‘Koetse’ Koetsier besloten een rijk voetballeven achter zit laten. Doordat het een bijzonder mooie en succesvolle periode was, zou het zonde zijn niet een laatste keer alles op een rijtje te zetten. In de eerste plaats als eerbetoon aan de Marcus Koetsier, maar niet in de laatste plaats als gebruiksaanwijzing voor aanstormend talent. Dit is namelijk hoe een succesverhaal van een amateurvoetballer er ongeveer uit hoort te zien.



Om te beginnen gaan we ver terug in de tijd, namelijk helemaal naar de start van Koetsiers carrière. In het jaar 1989, één jaar en zes dagen na de EK-zege in 1988, besluit Marcus een droom werkelijkheid te maken. Hoewel de familie Koetsier actief is in de muziek, blijkt al gauw dat in Marcus geen nieuwe Mozart schuilt. Sterker nog, het is voor de reputatie van de familie wellicht beter dat Marcus alle muziekinstrumenten links laat liggen. Gelukkig blijkt Marcus wel aanleg voor sport te hebben, waarna voetbal een eenvoudige keuze wordt. Op 1 juli schrijft een mini Marcus zich dan ook in bij Vitesse’63. Waarschijnlijk namen zijn ouders het administratieve gedeelte op zich, maar hoe dan ook; een carrière ging van start.

Wie op dat moment had voorspeld dat Marcus 28 jaar later honderden officiële doelpunten op zijn naam had staan, was voor gek verklaard. Het hongerige 7-jarige talent begint namelijk op maximale afstand verwijderd van het vijandelijke doel. Jawel, Marcus begint als doelman. Echter, blijkt het om een zeer korte expeditie te gaan, want Marcus beseft al snel dat er meer valt te beleven zonder handschoenen aan. Wederom een stap de goede richting in. In de jaren die volgen wordt al snel duidelijk dat Marcus talent heeft, maar speelt hij vooral op het middenveld. Als Marcus in november 1997 debuteert in het eerste van Vitesse’63, wordt hij dan ook niet gezien als de spits van de toekomst. Vitesse’63 heeft namelijk één spits en dat is Roelof Westert. Verder geen discussie. Zodoende wordt Marcus ‘De hoer van het elftal’, zoals hij zelf zijn periode als jonkie bij Vitesse omschrijft, en speelt hij vooral op het middenveld. Dat hij overal uit de voeten kan resulteert erin dat hij als B-junior al een welkome aanvulling is voor de eerste selectie. Als A-junior raakt Marcus geheel ingeburgerd in de eerste selectie en zo voetbalt hij geregeld twee wedstrijden achter elkaar. In deze periode starten Jan Albert de Vries en Jan Willem Slomp ook hun carrière in het eerste van Vitesse’63 en samen staat het trio binnen het elftal bekend als ‘de F-ies’.

Het worden lange zaterdagen en de combinatie van plezier, vermoeidheid, veel pils en weinig eten zorgt ervoor dat een wedstrijddag niet in de koude kleren gaat zitten. Na vijf helften voetbal komt het geregeld voor dat de afsluitende helft (de Derde) het laatste beetje energie opeist en dat de weg naar huis dan ineens heel lang blijkt. Helaas is er op de terugweg nergens een tussenstation, waardoor Marcus op de Dijkmansweg geregeld ‘De Man met de Hamer’ tegenkomt. Gelukkig biedt dit vreedzame stukje landelijke pracht alle luxe voor de uitgeputte reiziger, waar Marcus af en toe dankbaar gebruik van maakt. Vertrouwend op de willekeurige voorbijganger neemt de jongeling wel eens zijn verdiende portie avondrust in de berm, waar hij de geweldige zaterdag nog eens in dromenland herbeleeft. Ook sportief boekt Marcus al direct resultaat in de senioren, want in 1998 promoveert Vitesse’63 via de nacompetitie naar de Vierde Klasse. Het eerste grote persoonlijke succes is tevens een feit, want in de beslissende thuiswedstrijd van de tweeluik tegen ENS maakt de tiener zelfs het winnende doelpunt.

Kleine jongens werden langzamerhand iets groter en daarmee groeit de rol van Marcus in het eerste elftal van Vitesse’63. Doordat het talent nog jong en grillig is, moet Koetsier zo nu en dan op de reservebank plaatsnemen. Dat hij als invaller van waarde kan zijn bewijst hij in het seizoen 2001-2002 middels een opmerkelijke invalbeurt. De tegenstander heet Borger en de hoofdtrainer Jan Bernhard Zwiers. Laatstgenoemde laat Marcus in de tweede helft invallen. Wanneer een invaller scoort heeft hij het vaak al prima gedaan, maar Koetsier jast in één helft vijf ballen tegen het net. Een grandioos optreden, wat de jongeling zelf maar al te goed beseft. Zwiers begrijpt dat hij het talent met beide benen op de grond moet houden en vertelt de krant dan ook dat Marcus zich af en toe in een circus lijkt te wanen. Hij probeert tegenstanders te poorten, nam al eens een penalty achter het standbeen (!) en vertoont meer van soortgelijke fratsen. Tevens schijnt hij in deze periode zijn ring te kussen na een doelpunt. Waar deze laatste traditie overigens prima redenen kan hebben, werkt eerdergenoemd gedrag toch wel op de zenuwen van Zwiers. Desalniettemin herkent de trainer ongetwijfeld in de kwaliteiten in Koetsier en week later verschijnt er dan ook een krantenartikel in de Stentor met als titel: ‘Marcus Koetsier: Circusartiest en goaltjesdief’. Het wordt weer een succesjaar, want Vitesse’63 wordt kampioen van de Vierde Klasse en promoveert zodoende naar de Derde Klasse.

In die Derde Klasse gaat het gelijk goed. Het is het seizoen 2002-2003 en zowaar speelt Vitesse’63 in de nacompetitie voor promotie naar de Tweede Klasse. Nog altijd is er geen sprake van een onomstreden spitspositie voor Koetsier, want op bezoek bij SJS in de nacompetitie mag hij zijn bijdrage leveren als linksback. Na een slopende penaltyserie promoveert Vitesse’63 uiteindelijk niet naar de Tweede Klasse, maar dit kleine trauma zou Marcus op latere leeftijd meer dan goedmaken. In zijn laatste seizoen voor Vitesse’63 eindigt de ploeg uit Koekange als achtste, maar maakt Marcus voor het eerst meer dan tien doelpunten in één seizoen. En dat vooral op de spaarzame momenten dat hij op de plek van Westert mag staan. Door het sterke seizoen wordt Marcus geselecteerd voor ‘Sterrenteam De Wolden’. De potentie begint te veranderen in kwaliteit en dit blijft in Meppel ook niet onopgemerkt. FC Meppel is onder de indruk en vraagt Marcus of hij zin heeft in een nieuw avontuur.

Inmiddels is Marcus alweer begin twintig en heeft hij wel oren naar een stap hogerop. Tweedeklasser FC Meppel is dus het volgende station. Bij FC Meppel scoort Marcus ook. En vaak. Mede doordat hij eindelijk op de plek komt te staan waar hij thuishoort: in de spits. In zijn eerste vier seizoenen scoort Koetsier gemiddeld meer dan één op twee. Intussen geniet Marcus van het voetbal en de activiteiten buiten het voetbal om. Zo is hij actief bij het NK Kubb in Nijeveen en jaarlijks deelnemer van het horecavoetbal in Staphorst. Tevens is hij samen met Jeroen Bakker een onverslaanbaar duo tijdens ‘Beachvoetbal’ in Ruinerwold, waar de shirtsponsoring van regionaal topartiest Edwin Jongman voor extra vleugels zorgt. In het vijfde jaar bij FC Meppel, 2008-2009, arriveert het trainersduo Jacob Botter en Rinus Huberts in Meppel en valt alles echt op zijn plek. Marcus heeft een geweldige klik met het duo. De trainers hebben Koetsier er maar wat graag bij en wanneer hij eens niet kan trainen krijgt Koetsier op een ander moment individuele spitsentraining van Jacob. Koestier excelleert en maakt uiteindelijk 20 competitietreffers. Marcus is met 27 lentes in de vorm van zijn leven en zijn speelstijl is een ramp voor elke verdediger. Talloze loopacties gaan gepaard met snelheid, bakken inzet en scherpte in de afronding. Ook buiten het veld is Marcus van waarde. Vriend en teamgenoot Jan Albert de Vries omschrijft hem, terugblikkend op die periode, als ‘het cement tussen jong en oud’. Welwillend en sociaal in de omgang met aanstormend talent.

FC Meppel haalt dat seizoen de nacompetitie, waarin Marcus ook nog eens vier treffers noteert. Koetsier kan zijn geluk dan ook niet op, maar bij zijn laatste doelpunt in de nacompetitie tegen Blauw Wit gaat er iets vreselijk mis. De Friezen zijn de gehele wedstrijd al beter, maar FC Meppel is gevaarlijk in de counter. Vlak na rust heeft Marcus al één treffer gemaakt en krijgt in de counter de kans om zijn tweede van de middag te maken. Koetsier bulkt van het zelfvertrouwen en jaagt de bal tegen het net. Op het moment dat het halve sportpark al staat te juichen komt Marcus echter hard in botsing met de enorme doelman. In een flits van een seconde bepaalt het lot dat de enkel van Marcus nooit meer de oude zal worden. De blijdschap maakt dan ook snel plaats voor felle pijn. Marcus beseft; het zit niet goed. FC Meppel probeert Koetsier nog op te lappen voor de finale van de nacompetitie, maar het mag niet baten. FC Meppel promoveert desondanks wel, met grote inbreng van Koetsier, voor het eerst in de historie naar de Eerste Klasse. Één groot feest, maar als in de daaropvolgende dagen het feestgedruis weer geleidelijk afneemt en het dagelijks leven zijn herintrede doet, beseft Marcus dat hij een groot probleem heeft. De enkel voelt zwaar beschadigd en maanden later is het nog maar weinig beter. FC Meppel moet het in de Eerste Klasse grotendeels zonder Marcus doen en het gemis is voelbaar. Het loopt niet en in 2010 is degradatie alweer een feit. Ondertussen is de enkel nog altijd niet de oude.

In de periode na het incident weten dokteren in eerste instantie niet goed wat er aan de hand is, maar later blijkt dat er sprake is van een ‘bonebruise’. Tevens mist in het gewricht een gedeelte kraakbeen. Geen goed nieuws voor het lichaam van een spits die veel meters maakt en graag op snelheid de diepte zoekt. Bij FC Meppel wordt hij soms gekscherend ‘het Hobbelpaard’ genoemd, wat genoeg over het herstel zegt. Marcus gaat sportief door twee donkere jaren en twee enkeloperaties verder raden artsen verdere deelname aan competitief voetbal ten zeerste af. Waar het besluit om op 35-jarige leeftijd te stoppen er één is geweest met pijn in het hart, is stoppen voor zijn dertigste echter al helemaal geen optie. Marcus bedankt de artsen voor de raadgeving en besluit zich, na een nieuw kampioenschap met FC Meppel in de Tweede Klasse, over te schrijven naar Ruinerwold. Koetsier woont inmiddels ook in Ruinerwold en Jeroen Bakker is al vele jaren een goede vriend. Beide mannen hebben altijd al een periode samen willen voetballen en dit is het moment. Koetsier laat in hoofdletters zijn naam achter bij FC Meppel door in zeven seizoenen vijf keer topscorer te worden. Maar het is tijd om te gaan en zo beginnen de gouden jaren bij Ruinerwold.

In het seizoen 2011-2012 speelt Marcus vlak na zijn laatste enkeloperatie voor het eerst in het plaatselijke rood-wit. Natuurlijk zijn er bij aanvang vragen. Kan hij het nog? Hoe fit, gretig en scherp is Koetsier nog na jaren blessureleed? Al snel bleken ‘fit, extreem gretig en messcherp’ de juiste antwoorden. Onder hoofdtrainer Gerard de Lange kent Koetsier een geweldig eerste seizoen, waarin hij 21 doelpunten maakt in de Derde Klasse en daarmee de nacompetitie bereikt. Hierin blijkt uiteindelijk Sint Annaparochie te sterk, maar Ruinerwold is maar wat blij met de intrede van Koetsier. Hoofdtrainer De Lange vertrekt en Wilco Niemer is zijn opvolger. Niemer neemt nog enkele versterkingen uit Meppel mee en zodoende staat er een sterk team. Hoewel de enkel nog geregeld protesteert, is Marcus zelden tot nooit afwezig. Hoewel Ruinerwold in het seizoen 2012-2013 even op gang moet komen, is de ploeg na de winterstop niet te stoppen. Één wedstrijd voor het einde wordt Dwingeloo ingehaald en in de laatste thuiswedstrijd van het seizoen kan Ruinerwold kampioen worden.

Op 19 mei 2013 moet er dan wel gewonnen worden van GOMOS. Geen onmogelijke opgave, want GOMOS is dan al gedegradeerd. Ruinerwold speelt echter onherkenbaar. Duidelijk door de spanning bevangen loopt het van geen kant. Koetsier lijkt desondanks niet erg onder de indruk en zet Ruinerwold in de eerste helft op een 1-0 voorsprong. Met deze stand gaan beide ploegen rusten en het kampioenschap lijkt binnen handbereik. Echter, eenmaal uit de kleedkamer voor de tweede helft blijkt Ruinerwold nog altijd kampioenstress te ervaren. Na een uur spelen lijkt een horrorscenario in de maak en staat er 1-2 op het scorebord. Ruinerwold moet nu komen en Koetsier beseft dat zijn scorend vermogen meer dan ooit nodig is. In de 65e minuut brengt Marcus de aanhang in vervoering. De doelman van GOMOS laat een houdbare bal pardoes los en Koetsier laat datgene zien wat hem honderden doelpunten heeft opgeleverd: gretigheid en scherpte. Als vanzelfsprekend tikt Koetsier de afvallende bal binnen, ontploft van vreugde, en met 2-2 is het kampioenschap weer in zicht. Er moet nog één doelpunt worden gemaakt en twee minuten later maakt goede vriend Bakker aan alle stress een einde: 3-2. Ruinerwold trekt het kampioenschap over de streep en de teller van Koetsier stopt pas bij 24 competitietreffers.

Ruinerwold wordt ‘Sportploeg van het jaar’ en na het kampioenschap starten voor Marcus vier mooie jaren in de Tweede Klasse. Ruinerwold heeft het een klasse hoger aanzienlijk zwaarder, maar dit weerhoudt Koetsier er niet van in de eerste twee seizoenen ‘gewoon’ twaalf en vijftien competitietreffers te maken. Wilco Niemer houdt het na drie mooie jaren helaas voor gezien bij Ruinerwold en Gert Jan Hoekstra volgt hem op. Ruinerwold raakt door de jaren heen wat spelers kwijt en heeft het in het seizoen 2015-2016 dan ook erg lastig. Tevens stokt voor het eerst sinds zijn intrede bij Ruinerwold de doelpuntenproductie van Koetsier. Maar liefst acht wedstrijden staat Marcus droog, voordat hij in de uitwedstrijd tegen GAVC zijn eerste doelpunt van het seizoen maakt. Hoekstra legt op de radio uit dat Marcus veelvuldig wakker ligt door zijn pasgeboren kroost. Waar Marcus vroeger graag actief was in het nachtleven van Meppel en omstreken, blijkt ook dochter Nikki (16 september 2015) al op zeer jonge leeftijd een hekel te hebben aan vroeg naar bed gaan op zaterdagavond. Weinig slapen en een goede vader zijn lijken de scherpte van Marcus enigszins aan te tasten. Rond november lijkt het leven en de nachtrust van Koetsier zich gelukkig te stabiliseren, waardoor hij voor de winterstop nog tot drie treffers komt. Ook na de winterstop heeft Ruinerwold het zwaar, maar lijkt het zich veilig te gaan spelen. Uiteindelijk komt het op de laatste speeldag van de competitie aan. Winnen van Olyphia en aan alle onzekerheid komt een einde. De Noordwoldigers trappen echter op alles wat beweegt en met veel strijdt trekt Olyphia aan het langste eind. Het wint met 1-0 en Ruinerwold is veroordeeld tot het spelen van nacompetitie.

In de wandelgangen is inmiddels het woord ‘degradatie’ onvermijdelijk. Er moeten namelijk twee tegenstanders worden verslagen in een tweekamp. De eerste tegenstander is Trinitas. In de rust staat het 0-1 in Ruinerwold en terneergeslagen gaat Ruinerwold de kleedkamer in. Toch weet Ruinerwold zich te herpakken en na een uur spelen is het, wie anders, Koetsier met de 1-1. Ruinerwold drukt door en Jeroen van den Berg maakt 2-1 en wederom Koetsier de 3-1. In deze nacompetitie lijkt Marcus zijn vorm weer volledig terug te hebben en is niet te stoppen. De return tegen Trinitas blijkt een formaliteit, want Ruinerwold wint wederom met 3-1. Koetsier vindt opnieuw het net en is zo klaar voor de beslissende tweekamp met SC Franeker. Laatstgenoemde wordt ingeschat als een taaie tegenstander, maar niets blijkt minder waar. Ruinerwold vaagt Franeker op Friese bodem compleet weg. Onder meer door twee doelpunten van Koetsier wordt het 0-3 en dus wacht Franeker een lange busrit naar Ruinerwold een week later. In Ruinerwold laat de thuisclub de teugels vieren, wordt het 2-2 en schiet Marcus nog maar eens zijn zesde (!) van de nacompetitie binnen. Mocht Marcus ooit getwijfeld hebben om door te gaan, dan heeft hij in deze nacompetitie alle twijfels van zich af gespeeld.

Marcus plakt er dus nog een jaar aan vast en zo komen we aan in het laatste seizoen van Koetsier als voetballer in een prestatie-elftal. Marcus is inmiddels 35 jaar oud en de jaren beginnen te tellen. De pure snelheid is verdwenen, de enkel zeurt steeds nadrukkelijker en het herstel na een wedstrijd duurt langer. Ooit vond hij het stiekem een beetje gezeur; de oudjes die op dinsdagavond klagen over pijntjes. En zo lang is het toch allemaal nog niet geleden; de zaterdagen met twee wedstrijden, slapen aan het Dijkmanspad en een lichaam dat onvermoeibaar aanvoelt. Toch is er veel veranderd. De zaterdagen zijn al jaren ingeruild voor de zondag, het is al decennia rustig op het Dijkmanspad en de bittere realiteit van een ouder wordend lichaam heeft zijn intrede gedaan. Het einde is nu echt in zicht. Één ding is echter door de jaren heen onveranderd gebleven; de geest van een goalgetter. De intense honger naar doelpunten is in het seizoen 2016-2017 nog altijd niet gestild en dus start Marcus zijn laatste seizoen zoals elk jaar: scherp en gretig. Wellicht had Marcus voorafgaand aan zijn laatste seizoen wel getekend voor een doelpunt of tien, gepaard met handhaving in de Tweede Klasse. Dat zou een mooie afsluiting zijn. Het liep allemaal toch wat anders.

Ruinerwold begint de competitie namelijk furieus. Emmeloord wordt met 6-0 naar huis gestuurd en Marcus prikt gelijk zijn eerste twee doelpunten binnen. Ruinerwold wint veel meer dan vooraf werd verwacht en Marcus scoort veel meer dan zijn leeftijd deed voorspellen. Het is dat Ruinerwold op 4 december verliest op bezoek bij de latere kampioen GAVC, anders had het ook nog een periode gepakt. Het seizoen wordt desalniettemin een groot succes. Marcus scoort en scoort en Ruinerwold blijft het gehele seizoen bovenin de subtop meedraaien. Hoofdtrainer Hoekstra wordt tussentijds opgevolgd door clubicoon Henri Spijkerman, waardoor Marcus nog een paar maanden meepakt van de trainerscarrière van Spijkerman. Koetsier aast lange tijd op de topscorerstitel van de Tweede Klasse K, maar vindt één ding nog veel belangrijker. Marcus wil koste wat kost honderd doelpunten maken in het eerste van Ruinerwold.

In de laatste wedstrijd van het seizoen, uit tegen SC Stadspark, staat de teller nog op 99 en dus moet er hoe dan ook gescoord worden. De bezetenheid waarmee Marcus in deze laatste wedstrijd op zijn honderdste treffer jaagt is symboliserend voor Koetsier als voetballer. Voor het eerst in zijn periode bij Ruinerwold is er duidelijk spanning en een vleugje onzekerheid te bemerken bij de afzwaaiende spits. De honderdste moet en zal achter zijn naam komen en die dwingende gedachte lijkt hem tegen Stadspark tegen te werken. Marcus krijgt enkele goede kansen, maar mist veelvuldig. Enkele pogingen lijken gepaard te gaan met twijfel in de afronding. Godzijdank komt er in de 68e minuut dan toch hét moment. Koetsier komt één op één met de doelman, maar is plotseling genoodzaakt in zijn mindere favoriete hoek af te ronden. Het torinstinct neemt het over van de spanning en eindelijk schuift Marcus zijn honderdste doelpunt voor Ruinerwold binnen. Koetsier ontploft en laat vlak na de verlossende treffer zijn gedachten hardop gaan: ‘Nu ben ik echt klaar’.

En dan is het einde dus echt daar. Het is definitief afgelopen. Wie afgelopen week de afscheidsspeech van Francesco Totti heeft gezien, weet dat Marcus dezelfde gedachten als ‘El Capitano’ deelt. Het afscheid zal in het hart voelbaar zijn, want aan al het moois op sportief gebied komt een einde. Geen wedstrijdspanning meer, geen belangrijke doelpunten meer. Grote blijdschap en diepe teleurstelling die teamsport zo mooi kunnen maken zijn verleden tijd en dat doet pijn. Marcus zal de komende jaren nog vaak genoeg de voetbalschoenen aantrekken, maar zal bij volgende optredens zijn best moeten doen de eigen geest te temperen. Jarenlang stapte hij met een geest in opperste staat van paraatheid het veld op, maar straks hoeft het allemaal niet zo nodig meer. Ik spreek namens publiek, volgers, waarschijnlijk alle huidige en oud-teamgenoten en mezelf, als ik stel dat Koetsier een groot gemis zal zijn. Een winnaar en klasbak in het veld en een warm mens daarbuiten. Marcus, ongelooflijk bedankt voor de mooie jaren. Bedankt voor het eeuwige afjagen van de verdediging, de doelpunten, bezieling en de gezelligheid. Je teamgenoten zullen je missen, je klaverjasgenoten zullen tijdelijk radeloos zijn en het publiek zal na een gemiste kans nog best wel eens je naam zuchten. Vitesse’63 heeft genoten van je talent, FC Meppel heeft menig (historisch) succes aan je te danken en bij Ruinerwold was je gedurende zes jaar waarschijnlijk de belangrijkste speler. Het moge duidelijk zijn dat de cirkel rond is. Bedankt voor die honderd doelpunten. Tot langs de lijn.